Η ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 879/80 (4)

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

β) Κείμενα [1]

α) Ὅρος «τῆς μεγάλης καί οἰκουμενικῆς Συνόδου» [2]

Η ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 879/80 (3)

α) Εἰσαγωγή

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

 

   δ) Ἐκτός ἀπό αὐτά ὑπό τῆς παρούσης Συνόδου ἀπεκρούσθη τό προβληθέν τότε στήν Ἀνατολή διοικητικό πρωτεῖο (primatus jurisdictionis) τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης ἐπί συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀναγνωρίσθηκε σ᾽ αὐτόν ἁπλό τιμητικό πρωτεῖο (primatus honoris), ὡς τῷ πρώτῳ τῶν πέντε Πατριαρχῶν τῆς Ἀρχαίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί ἐπισκόπῳ τῆς πρώτης πρωτευούσης τοῦ κράτους. Αὐτό προκύπτει γενικῶς μέν ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Συνόδου, εἰδικῶς δέ ἐκ τοῦ κατωτέρω δημοσιευομένου πρώτου κανόνος αὐτῆς. 

Η ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 879/880 (2)

α) Εἰσαγωγή

(Συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

  β) Ἄλλη μεγάλης σημασίας ἀπόφαση τῆς παρούσης Συνόδου είναι ἡ ἀνακήρυξη  καί ἀναγνώριση τῆς ἐν Νικαίᾳ συνελθούσης τό δεύτερον τό 787 μεγάλης κατά τῶν Εἰκονομάχων Συνόδου ὡς ἑβδόμης οἰκουμενικῆς. Ἐπειδή σέ μερικά μέρη, καί ἰδιαιτέρως στήν Δύση, ἡ Σύνοδος τοῦ 787 δέν συναριθμεῖτο καί δέν κατετάσσετο μεταξύ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὁ μέγας Φώτιος ἀξίωσε καί στήν παρούσα Σύνοδο καί στήν Σύνοδο τοῦ 867 καί διά τῆς περιφήμου ἐγκυκλίου του τό 866, «ἵνα τήν ἁγίαν καί οἰκουμενικήν ἑβδόμην Σύνοδον ταῖς ἁγίαις καί Οἰκουμενικαῖς ἕξ Συνόδοις συντάττειν καί συναριθμεῖν». Πράγματι δέ ἡ παροῦσα γενική Σύνοδος ὁμοφώνως στήν ε´ συνεδρία της ἀποδέχτηκε τήν πρόταση τοῦ ἱεροῦ Φωτίου. Ὅθεν παραθέτουμε κατωτέρω τήν σχετική ἀπόφαση τῆς Συνόδου μαζί μέ τήν προηγηθεῖσα σχετική εἰσήγηση τοῦ Φωτίου καί τήν διαβεβαίωση τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας.

Η ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 879/80 (1)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ*

Ἡ παροῦσα Σύνοδος κατατάσσεται μέν συνήθως μεταξύ τῶν ἀρχαίων Τοπικῶν Συνόδων, τῶν ὁποίων κατακλείει  τήν σειράν, ἀλλ᾽ στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ τελευταία γενική Σύνοδος τῆς ἑνωμένης ἀρχαίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐκδοῦσα ἀποφάσεις δογματικοσυμβολικοῦ καί κανονικοῦ περιεχομένου καί χαρακτῆρος γενικοῦ ἐπί τῶν σχισματοποιῶν ζητημάτων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καί Δύσεως· δηλαδή περί τῆς προσθήκης τοῦ Filioque, τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Φωτίου, [1] τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα κλπ., διά τῶν ὁποίων ἀποκατέστησεν, ἔστω καί προσωρινῶς, τήν ὁμοφροσύνη καί εἰρήνη καί ἑνότητα μεταξύ τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί τῆς παπικῆς Δύσεως, μέ τό νά ἀρθεῖ ἔτσι κατ᾽ οὐσίαν τό ἀπό τοῦ 867 ὑφιστάμενο σχίσμα. 

ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ Ή ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙ ΠΑΠΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟ;

Ἀπόσπασμα (σε μετάφραση) ἀπό τήν επιστολή τοῦ ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ «Τοῖς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς καί τῶν νήσων εὑρισκομένοις ὀρθοδόξοις χριστιανοῖς», ἡ ὁποία πιθανῶς ἐγράφη τό 1440 ἀπό τήν Λῆμνο ἐναντίον τῶν Λατινοφρόνων, ἐξ αἰτίας τῶν ὁποίων εἶχε ἐξορισθεῖ ἐκεῖ ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Ἰωάννου Παλαιολόγου.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ (4)

Γιά τά μαθήματα 15-18 πατῆστε παρακάτω:

Μάθημα 15ο

Μάθημα 16ο

Μάθημα 17ο

Μάθημα 18ο

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΕΙΟΥ ΦΡΑΓΚΟ-ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Ὡς εἰσαγωγή: Ποιοί εἶναι

οἱ Φραγκολατῖνοι

Κατά πρῶτον, θεωρῶ ἀπαραίτητο νά γράψω λίγα λόγια γιά τούς Φραγκολατίνους, πού ἡ θεολογία τους εἶναι ἄκρως ἀντίθετη ἀπό τήν δική μας, αὐτό ἀκριβῶς πού εἶναι τό θέμα μας. [1] Ἡ ἑνωμένη κάποτε χριστιανική ρωμαϊκή αὐτοκρατορία λεγόταν ὁλόκληρη «Ρωμανία» καί χωριζόταν στό δυτικό καί τό ἀνατολικό της τμῆμα. Ἡ πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας Ρώμη βρισκόταν στό δυτικό τμῆμα, ἀλλά θά ἦταν καλύτερα νά ἦταν στήν Ἀνατολή. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μετέφερε τήν πρωτεύουσα στό Βυζάντιο καί ὀνομάστηκε στήν ἀρχή Νέα Ρώμη, ἀργότερα ὅμως ἔλαβε τό ὄνομά του, Κωνσταντινούπολις.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1351 ΩΣ ΕΝΑΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ

 Εἰσήγησις Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου 
στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Περί τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1351 μ.Χ. συγκληθείσης Συνόδου ὡς Ἐνάτης Οἰκουμενικῆς

Μακαριώτατε Δέσποτα

καί Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Πατέρες,

Κατά πρῶτον εὐχαριστῶ γιά τήν τιμή στό ταπεινό μου πρόσωπο νά ὁμιλήσω ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καί μάλιστα νά ὁμιλήσω γιά τήν ἐν Κων/πόλει Σύνοδον τοῦ ἔτους 1351, ἡ ὁποία γιά τήν σπουδαιότητα τοῦ θέματος μέ τό ὁποῖο ἀσχολήθηκε ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς Θ´ Οἰκουμενική Σύνοδος. Στό θέμα τῆς Συνόδου αὐτῆς συγκρούεται καί μάλιστα σφοδρῶς ἡ πίστη μας μέ τήν αἵρεση τοῦ παπισμοῦ. Ἡ διδασκαλία δέ τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου πρέπει νά διαποτίζει τήν ποιμαντική μας καί τά κηρύγματά μας, ἀλλ᾽ ἐπειδή αὐτό ἐν πολλοῖς δέν γίνεται, γι᾽ αὐτό καί οἱ χριστιανοί μας χωλαίνουν θεολογικά καί παρουσιάζουν λειψή πνευματικότητα.

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΩΗΛ 2

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΙΩΗΛ

Ἡ ἐπιγραφή τοῦ βιβλίου (1,1)

        Κείμενον Ο´

1,1 Λόγος Κυρίου, ὃς ἐγενήθη πρὸς Ἰωὴλ τὸν τοῦ Βαθουήλ. 

 Μετάφραση

1,1 Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος δόθηκε στόν Ἰωήλ, τόν υἱό τοῦ Βαθουήλ. α

α. «Πατουέλ» κατά τό Ἑβρ.