Τούς ἁγίους πρέπει νά τούς τιμᾶμε, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, ὡς
φίλους τοῦ Χριστοῦ, ὡς τέκνα καί κληρονόμους Θεοῦ. Ἐάν δέ ὁ Δημιουργός τῶν ἁπάντων
καί Κύριος λέγεται καί «Βασιλεύς
βασιλευόντων καί Κύριος κυριευόντων» καί «Θεός θεῶν», ὁπωσδήποτε καί οἱ ἅγιοι ὀνομάζονται καί αὐτοί θεοί
καί κύριοι καί βασιλεῖς, γιατί γι᾽ αὐτούς ὁ Θεός εἶναι καί λέγεται καί Θεός καί
Κύριος καί Βασιλεύς. Γιατί «Ἐγώ εἶμαι –
λέγει
στόν Μωυσῆ – Θεός τοῦ Ἀβραάμ καί Θεός τοῦ Ἰσαάκ καί Θεός τοῦ Ἰακώβ». Καί, ὅπως λέει πάλι ἡ
Ἁγία Γραφή, ὁ Θεός ἔκανε τόν
Μωυσῆ «θεό τοῦ Φαραώ». Ὀνομάζει δέ ἡ Γραφή τούς ἁγίους θεούς καί
βασιλεῖς καί
κυρίους ὄχι
κατά τήν φύση, ἀλλά ἐπειδή βασίλευσαν καί κυρίευσαν τά
πάθη καί φύλαξαν ἀπαραχάρακτη τήν ὁμοίωση τῆς θείας εἰκόνας, κατά τήν ὁποία καί
εἶχαν δημιουργηθεῖ. Καί ἐπίσης ἐπειδή ἑνώθηκαν μέ τόν Θεό κατά τήν προαίρεσή
τους καί δέχτηκαν Αὐτόν ὡς ἔνοικο μέσα τους καί μέ τήν μέθεξη Αὐτοῦ ἔγιναν
κατά χάρη, ὅ,τι αὐτός εἶναι κατά φύση. Πῶς λοιπόν δέν πρέπει νά τιμᾶμε αὐτούς
πού ἔγιναν δοῦλοι καί φίλοι καί υἱοί τοῦ Θεοῦ;
