Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΜΙΧΑΙΑΣ 4

(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)

 

Ἡ οὐσία τῆς θρησκείας (6,1-8)

Ἡ περικοπή αὐτή εἶναι ἡ ὡραιότερη ὅλης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ προφήτης Μιχαίας παρουσιάζει τόν Θεό νά ἔρχεται σέ δίκη μέ τόν Ἰσραήλ, καλεῖ δέ τά ὄρη καί τά θεμέλια τῆς γῆς, ὡς μάρτυρες στήν δίκη αὐτή (στίχ. 1.2). Καλοῦνται αὐτά ὡς μάρτυρες, γιατί, ὡς παλαιά πού εἶναι, ἔχουν δεῖ ὅλες τίς θαυμαστές πράξεις τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἰσραήλ, ἀλλά εἶδαν καί τήν ἀχαριστία τοῦ Ἰσραήλ πρός τόν Θεό καί μποροῦν λοιπόν νά μαρτυρήσουν καί γιά τά δύο. Ὅταν ἡ σκηνή εἶναι ἕτοιμη λαμβάνει ἀρχικά τόν λόγο ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ἀντί νά

ἐλέγξει ἀπολογεῖται μᾶλλον καί ὑπενθυμίζει ἀπό τήν ἱστορία τίς εὐεργεσίες Του πρός τόν Ἰσραήλ (στίχ. 3-5). Συγκινημένος ὁ κατηγορούμενος λαός ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀναγνωρίζει τήν ἐνοχή του καί μή τολμῶντας νά ἀτενίσει τόν Θεό, σπεύδει καί ρωτάει τόν παριστάμενο Προφήτη, τί νά κάνει γιά νά ἐξευμενίσει τόν Θεό. Ἐπηρεασμένος ὅμως ὁ λαός ἀπό τήν ἐσφαλμένη θρησκευτική ἀντίληψη, πού τοῦ δίδασκαν οἱ ἱερεῖς του, ἐρωτᾶ τόν προφήτη Μιχαία, ἄν θέλει ὁ Θεός νά τοῦ προσφέρει περισσότερες θυσίες ἤ ἀκόμη νά τοῦ προσφέρει καί αὐτό τό παιδί του νά καεῖ, γιά νά τόν ἐξευμενίσει (στίχ. 6-7)!... Στήν ἐναγώνια αὐτή ἐρώτηση τοῦ μετανοοῦντος λαοῦ ὁ Προφήτης μέ ἕνα μόνο στίχο δείχνει τήν ἀληθινή πρός τόν Θεό ὁδό. Ἀνατρέχει στήν παράδοση, στά κηρύγματα τῶν προηγουμένων του προφητῶν, τοῦ Ἀμώς, τοῦ Ὠσηέ καί τοῦ Ἡσαΐου. Ὁ Ἀμώς ἐκήρυττε τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὠσηέ τήν ἀγάπη καί ὁ Ἡσαΐας τήν προθυμία τῆς ψυχῆς μας γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μιχαίας συνοψίζει τήν διδασκαλία τῶν προφητῶν αὐτῶν καί λέγει στόν ἐρωτῶντα λαό: «Σοῦ ἀναγγέλθηκε, ὦ ἄνθρωπε, τί εἶναι καλό καί τί ὁ Γιαχβέ ζητάει ἀπό σένα. Τίποτε ἄλλο, παρά δικαιοσύνη (ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀμώς) καί ἀγάπη νά ἐξασκεῖς (ἡ διδασκαλία τοῦ Ὠσηέ) καί ταπεινόφρονα πρός τόν Θεό σου νά πορεύεσαι (ἡ διδασκαλία τοῦ Ἡσαΐα)» (στίχ. 8). Κατά τόν μακαριστό Διδάσκαλο Βασίλειο Βέλλα «ὁ στίχ. οὗτος ἀποτελεῖ τήν ἀνωτάτητην βαθμίδα τῆς προφητικῆς διδασκαλίας τοῦ 8ου αἰ. καί πλησιάζει πράγματι τό ὕψος τῆς Κ.Δ. Βεβαίως τά τρία ταῦτα σημεῖα δέν ἀποτελοῦσι νέον τι. Ὁ ἴδιος ὁ Προφήτης διά τῆς φράσεως “σοῦ ἀνηγγέλθη” ὑποδηλοῖ ὅτι νέον τι δέν φέρει. Ὑπάρχει ὅμως τι πρωτότυπον, ἡ συνένωσις τῶν τριῶν στοιχείων, ἥν ὀφείλομεν εἰς τόν Μιχαίαν».

Κείμενο Ο´

  6,1 Ἀκούσατε δὴ λόγον Κυρίου· Κύριος εἶπεν· ἀνάστηθι κρίθητι πρὸς τὰ ὄρη, καὶ ἀκουσάτωσαν βουνοὶ φωνήν σου. 2 Ἀκούσατε, ὄρη, τὴν κρίσιν τοῦ Κυρίου, καὶ αἱ φάραγγες θεμέλια τῆς γῆς, ὅτι κρίσις τῷ Κυρίῳ πρὸς τὸν λαὸν αὐ­τοῦ, καὶ με­τὰ τοῦ Ἰσραὴλ διελεγχθήσεται. 3 Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἢ τί ἐλύπησά σε ἢ τί πα- ρηνώχλησά σοι; Ἀ-ποκρίθητί μοι. 4 Διότι ἀνήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ ἐξ οἴκου δουλείας ἐλυτρωσάμην σε καὶ ἐξαπέστειλα πρὸ προσώπου σου τὸν Μωυσῆν καὶ Ἀ­αρὼν καὶ Μαριάμ. 5 Λαός μου, μνήσθητι δὴ τί ἐβουλεύσατο κατὰ σοῦ Βαλὰκ βασιλεὺς Μωὰβ καὶ τί ἀπεκρίθη αὐτῷ Βαλαὰμ υἱὸς τοῦ Βεὼρ ἀπὸ τῶν σχοίνων ἕως τοῦ Γαλγάλ, ὅπως γνωσθῇ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου. 6 Ἐν τίνι καταλάβω τὸν Κύριον, ἀντιλήψομαι Θεοῦ μου Ὑψίστου; Εἰ καταλήψομαι αὐτὸν ἐν ὁλοκαυτώμασιν, ἐν μόσχοις ἐνιαυσίοις; 7 Εἰ προσδέξεται Κύ­ριος ἐν χιλιάσι κριῶν ἢ ἐν μυριάσι χιμάρων πιόνων; Εἰ δῶ πρωτότοκά μου ὑπὲρ ἀσεβείας, καρ­πὸν κοιλίας μου ὑπὲρ ἁμαρτίας ψυ­χῆς μου; 8 Εἰ ἀνηγγέλη σοι, ἄνθρωπε, τί καλόν; Ἢ τί Κύριος ἐκζητεῖ παρὰ σοῦ ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ποιεῖν κρίμα καὶ ἀγαπᾶν ἔλεον καὶ ἕτοιμον εἶναι τοῦ πορεύεσθαι με­τὰ Κυ­ρίου Θεοῦ σου;

Μετάφραση

6,1 Ἀκοῦστε, λοιπόν, τόν λόγο τοῦ Κυρίου.

Εἶπε ὁ Κύριος:
«Σήκω, κάνε τήν δίκη μπροστά στά βουνά

καί ἄς ἀκούσουν οἱ λόφοι τήν φωνή σου».

(Ὁ προφήτης)

2 Ἀκοῦστε, σεῖς βουνά, τήν κρίση τοῦ Κυρίου,

καί σεῖς φαράγγια, (ἀκόμα καί) τά θεμέλια τῆς γῆς.

Κρίση ἔχει ὁ Κύριος ἐναντίον τοῦ λαοῦ Του

καί ἐναντίον τοῦ Ἰσραήλ θά κάνει δίκη.

(Ὁ Θεός πρός τόν λαό)

3 Λαέ μου, τί σοῦ ἔκανα,

σέ τί σέ λύπησα ἤ σέ τί σέ ἐνόχλησα;

Ἀπάντησέ μου.

4 (Ἀντίθετα σέ ἀγάπησα),
γιατί σέ ἔφερα ἀπό τήν γῆ τῆς Αἰγύπτου

καί σέ λύτρωσα ἀπό τόν οἶκο τῆς δουλείας

καί ἀπέστειλα μπροστά σου τόν Μωυσῆ,

τόν Ἀαρών καί τήν Μαριάμ.

5 Λαέ μου, θυμήσου τί σχεδίασε ἐναντίον σου 

ὁ Βαλάκ, ὁ βασιλιάς τῆς Μωάβ,

καί τί ἀπάντησε σ᾽ αὐτόν
ὁ Βαλαάμ, ὁ υἱός τοῦ Βεώρ·

(θυμήσου τήν πορεία) 

ἀπό τά Σχοίνα (Σιττείμ) μέχρι τά Γάλγαλα,

γιά νά μάθεις τήν δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου.

(Ὁ λαός πρός τόν προφήτη)

6 Μέ τί πρέπει νά παρουσιαστῶ στόν Κύριο,

νά λατρεύσω τόν ὕψιστο Θεό μου;

Πρέπει νά παρουσιαστῶ μέ ὁλοκαυτώματα,

μέ ἐνιαύσιους μόσχους;

7 Εὐαρεστεῖται ὁ Κύριος μέ χιλιάδες κριῶν

ἤ μέ μυριάδες ποταμῶν λαδιοῦ;

Πρέπει νά προσφέρω τόν πρωτότοκό μου
γιά τήν ἀνομία μου,

τόν καρπό τῆς κοιλίας μου
γιά τήν ἁμαρτία τῆς ψυχῆς μου;

(Ἡ ἀπάντηση τοῦ προφήτη πρός τόν λαό)

8 Δέν σοῦ ἀναγγέλθηκε, ἄνθρωπε, τί εἶναι καλό

ἤ τί ὁ Κύριος ζητάει ἀπό σένα;

Τίποτε ἄλλο παρά νά ἐξασκεῖς δικαιοσύνη,

νά ἐπιδιώκεις τήν ἀγάπη

καί νά εἶσαι πρόθυμος νά πορεύεσαι

κατά τό θέλημα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου.

Τιμωρία τοῦ ἄδικου πλουτισμοῦ (6,9-16)

Στό τμῆμα αὐτό ὁ Προφήτης στρέφεται ἐναντίον τῶν πλουσίων τῆς Ἱερουσαλήμ, οἱ ὁποῖοι μέ ψέματα καί μέ ἀπατηλά μέσα ἀποκτοῦσαν μεγάλες περιουσίες εἰς βάρος τοῦ λαοῦ (στίχ. 10 ἑξ.). Αὐτοί μιμήθηκαν τόν Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος γιά πλουτισμό του φόνευσε τόν πτωχό Ναβουθαί (στίχ. 16· Γ´ Βασ. 21,1 ἑξ.). Ὁ Μιχαίας παριστάνει τόν Θεό ὡς μή δυνάμενο νά λησμονήσει «τίς ψεύτικες πλάστιγγες καί τά ψεύτικα σταθμά» (στίχ. 11), πού μεταχειρίζονταν οἱ πλούσιοι γιά τόν πλουτισμό τους (καί τά ὁποῖα μάλιστα ἔφεραν στήν τσέπη τους!, «ἐν μαρσίππῳ», στίχ. 11), γι᾽ αὐτό καί προφητεύει τήν εἰσβολή ἐχθρῶν στήν χώρα (στίχ. 13 ἑξ.). Τό κακό δέ εἶναι ὅτι μέ τήν εἰσβολή αὐτή δέν θά τιμωρηθοῦν μόνο οἱ ἄδικοι πλούσιοι, ἀλλά καί ὁ λαός, γιατί οἱ ξένοι εἰσβολεῖς θά διαρπάσουν καί θά καταφάγουν τούς καρπούς τῆς συγκομιδῆς, πού αὐτός μέ κόπο πολύ καλλιέργησε (στίχ. 15).

Κείμενο Ο´

  6,9 Φωνὴ Κυρίου τῇ πόλει ἐπικληθήσεται, καὶ σώσει φοβουμένους τὸ ὄ­νομα αὐτοῦ. Ἄκουε, φυλή, καὶ τίς κοσμήσει πόλιν; 10 Mὴ πῦρ καὶ οἶκος ἀνόμου θησαυρίζων θησαυροὺς ἀνόμους καὶ μετὰ ὕβρεως ἀδικία; 11 Eἰ δικαιωθήσεται ἐν ζυγῷ ἄνομος καὶ ἐν μαρσίππῳ στάθμια δόλου; 12 Ἐξ ὧν τὸν πλοῦ­τον αὐτῶν ἀσεβείας ἔπλησαν, καὶ οἱ κατοικοῦντες αὐτὴν ἐλάλουν ψεύδη, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν ὑψώθη ἐν τῷ στόματι αὐτῶν. 13 Καὶ ἐγὼ ἄρξομαι τοῦ πατάξαι σε, ἀφανιῶ σε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις σου. 14 Σὺ φάγεσαι καὶ οὐ μὴ ἐμπλησθῇς· καὶ συσκοτάσει ἐν σοὶ καὶ ἐκνεύσει, καὶ οὐ μὴ διασωθῇς· καὶ ὅσοι ἂν διασωθῶσιν, εἰς ῥομφαίαν παραδοθήσονται. 15 Σὺ σπερεῖς καὶ οὐ μὴ ἀμήσῃς, σὺ πιέσεις ἐλαίαν καὶ οὐ μὴ ἀλείψῃ ἔλαιον, καὶ οἶνον καὶ οὐ μὴ πίητε, καὶ ἀφανισθήσεται νόμιμα λαοῦ μου. 16 Καὶ ἐφύλαξας τὰ δικαιώματα Ζαμβρὶ καὶ πάντα τὰ ἔργα οἴκου Ἀχαὰβ καὶ ἐπορεύθητε ἐν ταῖς βουλαῖς αὐτῶν, ὅ­πως παραδῶ σε εἰς ἀφανισμὸν καὶ τοὺς κατοικοῦντας αὐτὴν εἰς συρισμόν· καὶ ὀνείδη λαῶν λήψεσθε.

Μετάφραση

6,9 Φωνή Κυρίου θά ἀκουστεῖ στήν πόλη
(τήν Ἰερουσαλήμ)

καί (ὁ Κύριος) θά σώσει ὅσους φοβοῦνται τό ὄνομά Του.

Ἄκου φυλή (τοῦ Ἰούδα): Τί στολίζει μιά πόλη;

10 Μήπως ἡ φωτιά; (Ὄχι!)

Μήπως (λοιπόν) οἱ οἶκοι τῶν παρανόμων,

πού θησαυρίζουν ἀθέμιτους θησαυρούς

μέ ἀδικία καί ὑπερηφάνεια; [α]

11 Μπορεῖ νά μήν τιμωρηθεῖ αὐτός

πού κρατεῖ ψεύτικη ζυγαριά

καί ἔχει ψεύτικα σταθμά στό σακίδιό του; [β]

12 Μέ αὐτά αὐτοί πλούτησαν μέ ἄδικο πλοῦτο·

οἱ κάτοικοι τῆς πόλης ψεύδονται

καί ἡ γλώσσα τους εἶναι ὑπερήφανη.

13 Ἀλλά Ἐγώ τώρα θά ἀρχίσω νά σέ κτυπῶ·

θά σέ ἐρημώσω γιά τίς ἁμαρτίες σου.

14 Ἐσύ θά τρώγεις, ἀλλά δέν θά χορταίνεις·

θἄρθει σκοτάδι πάνω σου·

θά προσπαθήσεις νά ξεφύγεις, ἀλλά δέν θά σωθεῖς·

καί ὅποιος ξεφύγει θά τόν παραλάβει τό ξίφος.

15 Ἐσύ θά σπέρνεις, ἀλλά δέν θά θερίζεις·

ἐσύ θά πατεῖς ἐλιές, ἀλλά δέν θά ἀλειφτεῖς μέ λάδι·

καί (θά πατεῖς σταφύλια ἀλλά) δέν θά πιεῖς κρασί.

Θυσίες καί προσφορές τοῦ λαοῦ μου δέν θά γίνονται
(ἀπό ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων).

16 Τήρησες τίς ἐντολές τοῦ Ζαμβρί

καί ὅλες τίς πράξεις τοῦ οἴκου Ἀχαάβ

καί πορεύθηκες κατά τίς σκέψεις τους.

Γι᾽ αὐτό θά σέ καταστήσω ἔρημη

καί τούς κατοίκους σου ἀντικείμενο ἐμπαιγμοῦ.

Θά βαστάσετε τό ὄνειδος τῶν ἐθνῶν.

α. Στό Ἑβρ. ὁ στίχ. διαβάζεται κατά διόρθωση ὡς ἑξῆς: «Δύναμαι νά λησμονήσω τόν ἀθέμιτο πλοῦτο καί τό βδελυκτό ἐλλιπές μέτρο;».

β. «Δύναμαι νά συγχωρήσω τίς ψευδεῖς πλάστιγγες καί τά ψευδῆ σταθμά ἐντός τοῦ θύλακος;» (Ἑβρ.)

Ἀπόγνωση καί ἐλπίδα (7,1-7)

Ἡ περικοπή αὐτή εἶναι ἕνας μονόλογος τοῦ προφήτη Μιχαία, στόν ὁποῖον αὐτός φαίνεται ἀπογοητευμένος γιά τήν γενική διαφθορά καί τήν κοινωνική ἀποσύνθεση τῆς χώρας. Κανένας καλός δέν ὑπάρχει σ᾽αὐτήν (στίχ. 2). Καί αὐτές οἱ ἀνώτερες κοινωνικές τάξεις, οἱ ἄρχοντες καί οἱ κριτές ἔχουν διαφθαρεῖ μέ τίς συναλλαγές καί τίς δωροδοκίες (στίχ. 3.4). Σ᾽ αὐτήν τήν γενική διαφθορά ἔχει χαθεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη στόν φίλο καί τόν πλησίον (στίχ. 5). Ἡ διαφθορά ἔχει τόσο πολύ προχωρήσει, ὥστε ἔχει ἐπηρεάσει καί τόν ὡραῖο οἰκογενειακό δεσμό καί ἔτσι τά τέκνα ἐπαναστατοῦν κατά τῶν γονέων τους καί ἡ νύφη κατά τῆς πεθερᾶς της (στίχ. 6). Σ᾽ αὐτή τήν κοινωνία, τήν ὁποία ὁ προφήτης παριστάνει σάν ἕνα τρυγημένο ἀμπελώνα, στόν ὁποῖο δέν ὑπάρχει καμμιά σταφυλή (στίχ. 1), κανένας δηλαδή εὐσεβής ἄνθρωπος, ὁ προφήτης κάθεται περίλυπος καί σχεδόν ἀπογοητευμένος. Ὅλοι οἱ κόποι του γιά τήν καλλιέργεια τοῦ ἀγροῦ αὐτοῦ πῆγαν χαμένοι (βλ. καί Ἱερ. 6, 9-11). Ὅμως ὁ προφήτης Μιχαίας, παρά τήν γενική αὐτή διαφθορά, καί παρά τήν βαθειά του θλίψη γιά τό πλεονάζον κακό, δέν ἀπογοητεύεται, ἀλλά καταφεύγει στόν Θεό (στίχ. 7), γιά νά λάβει ἀπ᾽ Αὐτόν τήν δύναμη νά συνεχίσει τό προφητικό του ἔργο.

Κείμενο Ο´

 7,1 Οἴμοι, ὅτι ἐγενήθην ὡς συνάγων καλάμην ἐν ἀμήτῳ, καὶ ὡς ἐπιφυλλίδα ἐν τρυγητῷ, οὐχ ὑ­πάρχοντος βότρυος τοῦ φαγεῖν τὰ πρωτόγονα. Οἴμοι, ψυ­χή 2 ὅτι ἀπόλωλεν εὐ­σεβὴς ἀπὸ τῆς γῆς καὶ κατορθῶν ἐν ἀνθρώποις οὐχ ὑ­πάρχει· πάντες εἰς αἵματα δικάζονται, ἕκαστος τὸν πλησίον αὐτοῦ ἐκθλίβουσιν ἐκθλιβῇ, 3 ἐπὶ τὸ κακὸν τὰς χεῖρας αὐτῶν ἑτοιμάζουσιν. Ὁ ἄρχων αἰτεῖ, καὶ ὁ κριτὴς εἰρηνικοὺς λόγους ἐλάλησε, καταθύμιον ψυχῆς αὐτοῦ ἐστι. Καὶ ἐξελοῦμαι τὰ ἀγαθὰ αὐτῶν 4 ὡς σὴς ἐκτρώγων καὶ βαδίζων ἐπὶ κανόνος ἐν ἡμέρᾳ σκοπιᾶς. Οὐαὶ οὐαί, αἱ ἐκδικήσεις σου ἥ­κασι, νῦν ἔσονται κλαυθμοὶ αὐτῶν. 5 Μὴ καταπιστεύετε ἐν φίλοις καὶ μὴ ἐλπίζετε ἐπὶ ἡγουμένοις, ἀπὸ τῆς συγκοίτου σου φύλαξαι τοῦ ἀναθέσθαι τι αὐτῇ· 6 διότι υἱὸς ἀτιμάζει πατέρα, θυγάτηρ ἐπαναστήσεται ἐπὶ τὴν μητέρα αὐτῆς, νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς, ἐχθροὶ πάντες ἀνδρὸς οἱ ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ. 7 Ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὸν Κύριον ἐπιβλέψομαι, ὑπομενῶ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, εἰσακούσεταί μου ὁ Θεός μου.

Μετάφραση

7,1 Ἀλλοίμονό μου·
γιατί ἔγινα σάν κι ἐκεῖνον 

πού συναθροίζει στάχυα μετά τόν θερισμό

καί σταφύλια μετά τόν τρυγητό,

ὅταν δέν ὑπάρχει (κανένα) καλό σταφύλι
γιά νά φάει κανείς.

Ἀλλοίμονο, ψυχή μου!

2 Ἐξαφανίστηκε ὁ εὐσεβής ἀπό τήν χώρα

καί ἀγαθός δέν ὑπάρχει μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Ὅλοι τους εἶναι ἐγκληματίες· ὁ ἕνας καταπιέζει τόν ἄλλο.

3 Γιά τό κακό ἑτοιμάζουν τά χέρια τους.

Ὁ ἄρχοντας ζητάει (δῶρα)·

ὁ κριτής λαλεῖ κολακευτικά λόγια.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τῆς ψυχῆς τους.

Θά καταστρέψω τά ἀγαθά τους,

4 σάν τόν σκόρο πού κατατρώγει

καί σάν κι ἐκεῖνον πού βαδίζει

μέ (ἕνα ἀλύγιστο) κανόνα 

τήν ἡμέρα τῆς ἐπιθεώρησης.

Ἀλλοίμονο, ἀλλοίμονο!

Ἔφτασαν οἱ τιμωρίες σου·

θά ἀκουστοῦν τώρα οἱ θρῆνοι τους. [α]

5 Μήν ἔχετε ἐμπιστοσύνη σέ φίλους

καί μήν ἐλπίζετε σέ ἄρχοντες·

(ἀκόμα καί) ἀπό τήν σύζυγό σου πρόσεχε,

νά μήν τῆς ἐμπιστεύεσαι τίποτα.

6 Γιατί ὁ υἱός περιφρονεῖ τόν πατέρα,

ἡ θυγατέρα ἐπαναστατεῖ κατά τῆς μητέρας της,

ἡ νύφη κατά τῆς πεθερᾶς της.

Ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου ἔγιναν ὅλοι οἱ οἰκεῖοι του.

7 Ἐγώ ὅμως θά στρέφομαι στόν Κύριο,

θά ἐλπίζω στόν Θεό τόν Σωτήρα μου.

Θά μέ ἀκούσει ὁ Θεός μου!

α. Κατά διόρθωση ἀπό τό Ἑβρ. ὁ στίχ. διαβάζεται: «Οἱ ἄριστοί τους εἶναι ὡς τρίβολοι καί οἱ ἀγαθοί τους ὡς ἀγκάθια. Ἀλλοίμονο, ἔρχεται ἡ τιμωρία τους· τώρα ἀρχίζει ἡ σύγχυσή τους».

Ἐλπίδες καί πόθοι τοῦ λαοῦ (7,8-20)

Τό τεμάχιο αὐτό εἶναι μιά προφητική λειτουργία στήν ὁποία ἐναλλάσσονται τά πρόσωπα. Ὅλη ἡ περικοπή, ὅπως μάλιστα ἔχει στό Ἑβραϊκό, χωρίζεται ἀπό τούς ἑρμηνευτές σέ τέσσερα τμήματα: Στό πρῶτο τμῆμα, στίχ. 8-10, μιλάει ἡ ἰσραηλιτική κοινότητα ἤ ἕνας ἀπό αὐτή, σάν ἀντιπρόσωπος τῆς Σιών, καί ἀπευθύνεται σέ κάποιο ἐχθρικό ἔθνος, τό ὁποῖο χάρηκε γιά τήν καταστροφή της καί τοῦ λέγει μέ πεποίθηση ὅτι θά ἀνατείλουν καί γι᾽ αὐτήν καλύτερες μέρες. Στήν πίστη αὐτή τῆς ἰσραηλιτικῆς κοινότητας ἀπαντάει (κατά τό Ἑβραϊκό) στό δεύτερο μέρος, στίχ. 11-13, αὐτός ὁ Θεός διά τοῦ προφήτου ἤ διά τοῦ ἱερέως, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος πρός τήν Σιών, τήν διαβεβαιώνει ὅτι ἡ πεποίθησή της αὐτή θά πραγματοποιηθεῖ μέ τήν ἀνοικοδόμηση τῶν τειχῶν τῆς πόλης καί τήν ἐπάνοδο τῶν διασκορπισμένων Ἰσραηλιτῶν. Γεμάτη χαρά ἡ ἰσραηλιτική κοινότητα ἀπό τήν ἀπάντηση αὐτή τοῦ Θεοῦ ἀπευθύνεται στό τρίτο μέρος, στίχ. 14-17 (κατά τό Ἑβραϊκό), πρός Αὐτόν καί τόν ἀνακηρύσσει ποιμένα καί διατυπώνει πάλι τήν πεποίθησή της γιά καλύτερο μέλλον μέ τήν βοήθειά Του. Τέλος, στό τέταρτο τμῆμα, στίχ. 18-20 (πάλι κατά τό Ἑβραϊκό), ἡ ἰσραηλιτική κοινότητα ὁμολογεῖ μέ εἰλικρίνεια τίς ἁμαρτίες της, ἐγκωμιάζει τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ καί τελειώνει μέ τήν εὐχή νά δείξει στόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰακώβ πιστότητα καί ἀγάπη («ἀλήθεια» καί «ἔλεος», στίχ. 20). Ὑπό τήν «ἀλήθεια», τήν πιστότητα, πρέπει νά νοήσουμε τήν πιστή ἐκπλήρωση τῶν ἐπαγγελιῶν πού δόθηκαν στούς πατριάρχες, τήν πρόθυμη παντοτινή βοήθεια στούς Ἰσραηλῖτες.

Κείμενο Ο´

  7,8 Mὴ ἐπίχαιρέ μοι, ἡ ἐχθρά μου, ὅτι πέπτωκα· καὶ ἀναστήσομαι, διότι ἐὰν καθίσω ἐν τῷ σκότει, Κύριος φωτιεῖ μοι. 9 Ὀργὴν Κυρίου ὑ­ποίσω, ὅτι ἥμαρτον αὐτῷ, ἕως τοῦ δικαιῶσαι αὐτὸν τὴν δίκην μου· καὶ ποιήσει τὸ κρίμα μου καὶ ἐξάξει με εἰς τὸ φῶς. Ὄψομαι τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, 10 καὶ ὄψεται ἡ ἐ­χθρά μου καὶ περιβαλεῖται αἰσχύνην ἡ λέγουσα πρός με· ποῦ Κύριος ὁ Θεός σου; Οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπόψονται αὐ­τήν· νῦν ἔσται εἰς καταπάτημα ὡς πηλὸς ἐν ταῖς ὁδοῖς 11 ἡμέρας ἀλοιφῆς πλίνθου. Ἐξάλειψίς σου ἡ ἡμέρα ἐκείνη, καὶ ἀποτρίψεται νόμιμά σου ἡ ἡμέρα ἐκείνη· 12 καὶ αἱ πόλεις σου ἤξουσιν εἰς ὁμαλι­σμὸν καὶ εἰς διαμερισμὸν Ἀσσυρίων καὶ αἱ πόλεις σου αἱ ὀχυραὶ εἰς διαμερισμὸν ἀπὸ Τύρου ἕως τοῦ ποταμοῦ καὶ ἀπὸ θαλάσσης ἕως θαλάσσης καὶ ἀπὸ ὄρους ἕως τοῦ ὄρους· 13 καὶ ἔσται ἡ γῆ εἰς ἀφανισμὸν σὺν τοῖς κατοικοῦσιν αὐτὴν ἀπὸ καρπῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτῶν. 14 Ποίμανε λαόν σου ἐν ῥάβδῳ σου, πρόβατα κληρονομίας σου, κατασκηνοῦν­τας καθ᾿ ἑαυτοὺς δρυμὸν ἐν μέσῳ τοῦ Καρμήλου· νεμήσονται τὴν Βασανῖτιν καὶ τὴν Γαλααδῖτιν καθὼς αἱ ἡμέραι τοῦ αἰῶνος. 15 Καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐξοδίας σου ἐξ Αἰγύπτου ὄψεσθε θαυμαστά. 16 Ὄψονται ἔθνη καὶ καταισχυνθήσονται ἐκ πάσης τῆς ἰσχύος αὐτῶν, ἐπιθήσουσι χεῖρας ἐπὶ τὸ στόμα αὐ­τῶν, τὰ ὦτα αὐ­τῶν ἀποκωφωθήσεται, 17 λείξουσι χοῦν ὡς ὄφεις σύροντες γῆν, συγχυθήσονται ἐν συγκλεισμῷ αὐτῶν· ἐπὶ τῷ Κυρίῳ Θεῷ ἡμῶν ἐκστήσονται καὶ φοβηθήσονται ἀπὸ σοῦ. 18 Τίς Θεὸς ὥσπερ σύ; Ἐξαίρων ἀνομίας καὶ ὑπερβαίνων ἀσεβείας τοῖς καταλοίποις τῆς κληρονομίας αὐτοῦ καὶ οὐ συνέσχεν εἰς μαρτύριον ὀργήν αὐτοῦ, ὅτι θελητὴς ἐλέους ἐστίν. 19 Αὐτὸς ἐπιστρέψει καὶ οἰκτειρήσει ἡ­μᾶς, καταδύσει τὰς ἀδικίας ἡμῶν καὶ ἀποῤῥιφήσονται εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης, πάσας τὰς ἁ­μαρτίας ἡμῶν. 20 Δώσει εἰς ἀλήθειαν τῷ Ἰακώβ, ἔ­λεον τῷ Ἁβραάμ, καθότι ὤμοσας τοῖς πατράσιν ἡμῶν κα­τὰ τὰς ἡμέρας τὰς ἔμπροσθεν.

Μετάφραση

(Ὁμιλεῖ ἡ Σιών σέ ἐχθρικό της ἔθνος:)

7,8 Μή χαίρεσαι, ἐχθρά μου,
ἐπειδή ἔπεσα· θά σηκωθῶ.

Γιατί, κι ἄν κάθομαι στό σκοτάδι,
ὁ Κύριος θά μέ φωτίσει.

9 Θά βαστάσω τήν ὀργή τοῦ Κυρίου,

ἀφοῦ ἁμάρτησα σ᾽ Αὐτόν·

μέχρις ὅτου νά δικαιώσει 

ὁ Θεός τήν ὑπόθεσή μου

καί νά μοῦ ἀποδώσει τό δίκαιό μου·

νά μέ βγάλει στό φῶς
καί νά δῶ τήν δικαιοσύνη Του.

10 Θά τό δεῖ ἡ ἐχθρά μου (αὐτό)
καί θά καταντροπιαστεῖ, 

αὐτή πού μοῦ ἔλεγε:
Ποῦ εἶναι ὁ Κύριος ὁ Θεός σου;

Τά μάτια μου δέν θά χορταίνουν νά τήν βλέπουν·

τότε θά καταπατηθεῖ σάν τήν λάσπη στόν δρόμο,

11 τήν ἡμέρα πού ἀσβεστώνουν
μιά πλινθόκτιστη οἰκοδομή.

Θά καταστραφεῖς ἐκείνη τήν ἡμέρα

καί θά καταργήσει ἐντελῶς
ὅλους τούς θεσμούς σου ἐκείνη ἡ ἡμέρα.

12 Οἱ πόλεις σου θά ἰσοπεδωθοῦν

καί θά μοιραστοῦν μεταξύ τῶν Ἀσσυρίων·

οἱ ὠχυρωμένες σου πόλεις θά διαμεριστοῦν

ἀπό τήν Τύρο μέχρι τόν ποταμό

καί ἀπό τήν θάλασσα μέχρι τήν θάλασσα

καί ἀπό τό βουνό μέχρι τό βουνό.

13 Ἡ γῆ θά μεταβληθεῖ σέ ἔρημο

μαζί μέ τούς κατοίκους της

λόγω τοῦ καρποῦ τῶν ἔργων τους. [α]

(Μιλάει ἀντιπρόσωπος τῆς Ἰσραηλιτικῆς
κοινότητας πρός τόν Θεό:)

14 Ποίμαινε τόν λαό σου μέ τήν ράβδο σου,

τά πρόβατα τῆς κληρονομίας σου,

τά ὁποῖα ἔρημα κατασκηνώνουν στό δάσος

στό μέσον τοῦ Καρμήλου.

Εἴθε νά βόσκουν τήν Βασάν καί τήν Γαλαάδ,

ὅπως στά ἀρχαῖα χρόνια.

(Κατά τό κείμενο τῶν Ο´ ὁ προφήτης
πρός τήν κοινότητα:) [β]

15 Ὅπως τίς ἡμέρες πού βγῆκες ἀπό τήν Αἴγυπτο

θά δεῖς (πάλι) θαυμαστά πράγματα.

16 Θά δοῦν τά ἔθνη καί θά καταισχυνθοῦν

παρά τήν δύναμή τους.

Θά βάλουν τά χέρια στό στόμα τους,

τά αὐτιά τους θά γίνουν κουφά.

17 Θά γλείψουν τό χῶμα σάν τά φίδια,

πού σέρνονται στήν γῆ·

θά τρέμουν στά φρούριά τους.

Θά ἐκπλαγοῦν γιά τόν Κύριο τόν Θεό μας

καί θά σέ φοβοῦνται.

(Ἡ κοινότητα πρός τόν Θεό:)

18 Ποιός Θεός εἶναι ὅπως Ἐσύ,

πού συγχωρᾶς τίς ἀνομίες

καί παραβλέπεις τίς ἀσέβειες

στό ὑπόλοιπο τῆς κληρονομίας σου;

Πού δέν κρατάει αἰώνια τόν θυμό Του,

γιατί ἀρέσκεται στήν εὐσπλαγχνία!

19Αὐτός πάλι θά μᾶς ἐλεήσει,

θά πετάξει βαθιά τίς ἀδικίες μας,

θά ρίξει βαθιά στήν θάλασσα ὅλες τίς ἁμαρτίες μας. [γ]

20 Δεῖξε πιστότητα στόν Ἰακώβ,

ἀγάπη στόν Ἀβραάμ,

ὅπως ὁρκίστηκες στούς πατέρες μας

στήν ἀρχαία ἐποχή.

α. Kατά τό Ἑβρ. στούς στίχ. 11-13 μιλάει ὁ Θεός καί διαβεβαιώνει τήν Σιών ὅτι θά ἔλθουν πραγματικά εὐτυχισμένες ἡμέρες γι᾽ αὐτήν· ὅτι θά ἀνοικοδομηθοῦν τά τείχη της καί θά ἐπανέλθουν σ᾽ αὐτήν ὅλοι οἱ διασκορπισμένοι ἀνά τά πέρατα Ἰσραηλῖτες. Τό κείμενο κατά διόρθωση ἀποδίδεται ὡς ἑξῆς: «11Θά ἔλθει μέρα τῆς ἀνοικοδομήσεως τῶν τειχῶν σου, ἡμέρα κατά τήν ὁποία τά ὅριά σου θά ἐπεκταθοῦν. 12 Θά ἔλθει ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά ἔρχομαι πρός σέ ἀπό τήν Ἀσσυρία μέχρι τήν Αἴγυπτο, ἀπό τήν Τύρο μέχρι τόν ποταμό (τόν Εὐφράτη), ἀπό τήν θάλασσα (τήν Μεσόγειο) μέχρι τήν θάλασσα (τόν Περσικό κόλπο) καί ἀπό τό ὄρος (τόν βορρᾶ) μέχρι τό ὄρος (τόν νότο). 13Ἡ δέ γῆ (ἐκτός ἀπό τήν Παλαιστίνη) θά μεταβληθεῖ σέ ἔρημο μέ τούς κατοίκους της γιά τούς καρπούς τῶν ἔργων τους». Κατά τούς Ο´ ὁ λόγος στούς στίχ. αὐτούς εἶναι συνέχεια περί τῆς ἐχθρᾶς τῆς Σιών.

β. Κατά τό Ἑβρ. καί στούς στίχ. 15-17 ὁ ἀντιπρόσωπος τῆς κοινότητας συνεχίζει νά ἀπευθύνεται πρός τόν Θεό.

γ. Κατά τό Ἑβρ. στούς στίχ. 18β-19 ὁ ὁμιλῶν συνεχίζει νά ἀπευθύνεται πρός τόν Θεό.