ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (1)

 

Οἱ περίοδοι τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας

Στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία διακρίνουμε τίς ἑξῆς περιόδους:

Α´ Τήν περίοδο ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μέχρι τό τέλος τῆς Εἰκονομαχίας.

Ἡ περίοδος αὐτή χαρακτηρίζεται ἀπό τήν διαμόρφωση τῆς καθολικῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως στήν διδασκαλία, τήν ὀργάνωση καί τήν θεία λατρεία καί τήν σταθερή ἀνάπτυξη τῆς Ἐκκλησίας στόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο μέ τήν ἱεραποστολική δράση.

Εἰδικώτερα τήν περίοδο αὐτή ἔχουμε τήν σταδιακή ἀποδέσμευση τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό καί τήν διάδοσή του στόν ἑλληνορωμαϊκό κόσμο, τήν ἐκλεκτική πρόσληψη στοιχείων τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ πολιτισμοῦ (γλώσσα, φιλοσοφία), τήν ἀνάπτυξη ἱεραποστολῆς καί τήν ἀποσαφήνιση τῶν σχέσεων μέ τήν πολιτειακή ἐξουσία, τήν διατύπωση τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τήν ἐν γένει ἐκκλ. γραμματεία, τήν ἀνάπτυξη τῆς θείας λατρείας γύρω ἀπό τήν θεία Εὐχαριστία καί τήν ἀναδιάρθωση τῆς ὅλης ἐκκλ. ὀργανώσεως (μητροπολιτικό καί πατριαρχικό σύστημα).

Β´ Τήν περίοδο ἀπό τό τέλος τῆς Εἰκονομαχίας μέχρι τούς νεώτερους χρόνους.

Ἡ περίοδος αὐτή χαρακτηρίζεται ἀπό τήν σύγκρουση Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀπό τήν κατάληψη τῆς Παλαιστίνης, Συρίας, Αἰγύπτου καί Β. Ἀφρικῆς ἀπό τούς Ἄραβες, τίς ἡσυχαστικές ἔριδες, τόν σχολαστικισμό τῆς Δύσεως, τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453), τήν προτεσταντική Μεταρρύθμιση (16ος αἰ.), τήν σύγκρουση στήν Δύση μεταξύ Μεταρρυθμίσεως καί Ἀντιμεταρρυθμίσεως (16ος καί 17ος αἰ.), τήν ἐθναρχική ἀποστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατά τούς αἰῶνες τῆς δουλείας στούς Ὀθωμανούς, τόν Διαφωτισμό στήν Δύση, τούς ἀπελευθερωτικούς ἀγῶνες τῶν ὀρθοδόξων λαῶν (19ος αἰ.), τήν ὀργάνωση τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν διαφόρων ἐθνικῶν κρατῶν καί τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ.